Pracodawca co do zasady nie może żądać zwrotu nienależnego świadczenia w wysokości odpowiadającej składkom na ubezpieczenia społeczne, które powinny zostać sfinansowane z przychodu (wynagrodzenia) pracownika. Zasady współżycia społecznego wymagają bowiem, aby strony stosunków cywilnoprawnych, w tym zwłaszcza stosunków pracy, nie nadużywały swojej przewagi kontraktowej oraz nie czerpały korzyści z podjętych przez siebie działań bezprawnych. Skoro więc osoba zatrudniona na podstawie umowy cywilnoprawnej, której zatrudnienie zostało później uznane za wykonywane na podstawie stosunku pracy (art. 22 § 1¹ kp), nie korzystała – w okresie wykonywania pracy na podstawie umowy cywilnoprawnej – z wielu uprawnień przysługujących pracownikowi formalnie zatrudnionemu na podstawie umowy o pracę, to w tych okolicznościach nienależnie wypłacone przez pracodawcę – „zawyżone” o część składkową – wynagrodzenie brutto stanowi dla takiego pracownika swoistą rekompensatę za zwiększoną i korzystną dla pracodawcy (w okresie wykonywania takiej umowy) elastyczność zatrudnienia oraz brak świadczeń przysługujących pracownikowi. Postanowienie SN z 27 września 2018 r., III PZP 3/18